Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 23 avril 2011 en lenga nòsta
L’Aubespin
Per l’Agachaire
Siam encuei lo Quartidí 4 de Floreal, e la Republica , un moment, a’n aquela data festejava l’aubespin.
Aquela flor a despuei lòngtemps encantat les poètas. Un cançon de trobador anonime comença ansin una Auba : « En un vergier, sotz fuelha d’albespí, Tenc la dòmna son amic còsta si, Trò la gaita crida que l’alba vi. Oi dieus, oi Dieus, de l’alba ! Tant tòst ve !… » De segur que i a gaire de melhor endrech, quand la prima se fai bèla (emai lei nuechs fuguèsson alora encara un pauc fresquetas…), que d’anar sota lei flors e dins lo perfum de l’aubespin per calinhar… Dau mens tant que la gaita (ò gacha ; encuei li diriam l’agachaire…) d’una torre ò d’un barri, cridèsse pas l’auba, qu’aquela union, dins la tradicion occitana dau temps, ei ben entendut illegitima…
Ma grand, que conoissiá pas les trobadors, associava pasmens aquelei flors a d’istòrias de còr… E ne’n acampava per lei far secar per faire de tisanas per lo bati-bati, e pereu per far dormir.
Pasmens emplegava pas aqueu mot d’aubespin, mai disiá, coma en Forcauqueirés, lo pevolhier. Dins d’autres endrechs, aquò ei just lo nom de la grana, que dison que fai venir de pevolhs… De segur qu’aquò es una autra mena de poesia…