Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.Retour ligne automatiqueRetour ligne automatiqueRetour ligne automatique
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue lo 25 d’octobre dau 2015 en lenga nòsta
La Pera
Aqueste Tridí 3 de Brumaire de l’an 224 de la Republica, se devem de festejar la pera. Pasmens, per un còp, es pas dei dires a prepaus de peras, vertadieras ò figuradas, que vos vau parlar encuei, mai d’un racònte que, de pichòt, me fasiá ma grand.
I aviá un òme, disiá, que se sonava lo Galant, e qu’aviá dins son jardin un gròs perier, ambé de peras lei melhoras dau quartier. Pas besonh de dire que les pichòts se n’èron avisats, e de ses peras eu ne’n podiá pas sovent tastar lo gost. Adonc, un jorn s’aviset de se quilhar sus son aubre ambé lo fusiu per li far paur. Mai lei dos pus gròs raubaires de ses peras l’avián vist, e de tot lo jorn i anèron pas, mai l’espinchavon de luenh. Au sera, davalet en marmotegent : « De tot segur que van esperar per tornar de nuech ! Mai bota, vau anar sopar, e tornarai puei… »
Lei dròlles, qu’avián entendut, aguèron l’idèia de se mascarar en diables, l’un vestit de blanc, e l’autre de blu. Au moment que veguèron lo Galant sortir de son ostau, anèron un pauc pus luenh e, dins l’escuresina, feron lo semblant de se rescontrar. « – Onte vas, diable blanc ? – Manjar les peras dau Galant ; e tu, diable blu ? – Manjar lo Galant se i es dessús ! »
De la paur que n’aguet, lo Galant se’n tornet en corrent a l’ostau e, desenant, abandonet ses peras a totei lei diables de tota color !
Jean-Yves ROYER
