Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 10 de genier de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Gabriela Mistral
Lo dètz de janvier de 1957, defuntava a New-York Gabriela Mistral, qu’èra estada lo promier escrivan d’America latina a recebre lo prèmi Nobel de Literatura. Mai maugrat son nom, sabo pas se fòrça Provençaus n’an entendut parlar…
Chiliana d’origina indiana e basca, naissuda Lucila de María del Perpetuo Socorro Godoy Alcayaga, aviá gis de liame de familha ambé lo mèstre de Malhana. Mai es pasmens a’n eu que deu son nom d’artista.
Mestressa d’escòla, Lucila rescontret en 1907 un bèu jovent, emplegat dau camin de fèrre, e se fiancèron. Mai fin finala l’afaire se faguet pas, e dos ans puei se suicidet. Ela que començava dejà a escriure de poèmas, aquò li inspiret un recuelh, « Los sonetos de la muerte ». Lo presentet en 1914 a un concors de poësia, que n’aguet lo promier prèmi. Per aquò, aviá chausit un nom de pluma, que gardet puei, inspirat de sei dos autors preferits : Gabriele d’Annunzio e Frederic Mistral.
D’aqueste, n’aviá descubert l’òbra en 1904, e tant la tocava que fondet en 1919 una revista feminina que sonet « Mireya »… E aquò la menet, quauques annadas puei, a faire mai d’un sojorn en Provença.
Son òbra, feminista e pròchi dau pòble e de sa cultura, d’una escritura clara e simpla, se ne’n fan un autor fòrça legit mai que mai ais Americas, demòra gaire conoissuda en França. Perque se sonava Mistral ?