Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 22 de mai de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Quitària
Se conoissètz una filha que li dién Quitària, e que podètz adonc encuei la festejar, de tot segur qu’aurà probablament dins lei vint ans, ò que serà encara una filheta… Vaquí un pichòt nom qu’aviá completament despareissut de nòstes cartabèus mai que, rare que rare, es tornat de mòda. Aquò amb una reparticion interessanta : en defòra de París e de sa region, ei subretot ara un prenom gascon. Aquò ne’n mòstra la motivacion, bòrd qu’ei la santa patrona de la Gasconha…
Aquela Quitària seriá estada la filha d’un rèi visigòt de Tolosa. Convertida secretament au crestianisme, auriá fach vòt de virginitat, mai quand son paire li vouguet far esposar un òme sieu, pagan coma eu ben entendut, ela s’enfugiguet, vestida de cavalier, e anet s’escondre en Aira, en riba d’Ador. Mai German la retrobet, e li fet sautar la tèsta. Au moment que tombet per sòu, una fònt ne’n gisclet subran. Quitària adonc se ramasset la testa, la lavet ben, e l’anet pausar a la cima dau plan dau Mas. Ailà l’esperava un bèu tombèu de pèira maubre, onte la placet. Aquò se passava lo 22 de mai de 476.
Coma se deu, les pagans fuguèron convertits, lo German bèu promier, i bastissèron lèu una glèisa a son nom, la fònt fuguet considerada coma miraclosa, qu’ei renomada encara còntra lei maus de tèsta, la foliá, lei malautiás de pèu, e jusque la ràbia…
Jean-Yves ROYER
