Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 05 de junh de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Sanche
L’òm celebra mai encuei un sant (entre de molons d’autres), que de tot segur n’avètz jamai ausit parlar, e que jamai gis d’artista n’a agut representat lo martiri, pasmens especialament afrós… Emai dins l’iconografia crestiana, fan pas fauta lei representacions de scènas abominablas…
Aqueste Sanche èra un Albigés que viviá au sègle IX e, de pichòt, fuguet raubat per de maometans que l’aduguèron a la cort dau calife de Cordoa, Abd-el-Aram II, onte fuguet abalit. Conoissut coma crestian, aquò l’empachet pas de venir sordat dins la garda de l’emir, un personatge qu’atirava a son entorn sabents e poètas de tot l’Orient.
Mai en 850, una còla de capelans e de monges venguèron far de proselitisme davant lo jutge de la ciutat, e aquela provocacion fuguet sa pèrda. E pas soncament la sieuna, d’abòrd que l’an d’après lo calife ordonet de conversions forçadas, de’n promier d’aqueles qu’èron de maire crestiana, e a la fin d’un pauc tot crestian.
Dins aquela escasença, Sanche fuguet menat a un endrech que li disián lo « Campo de la Verdad » e martirisat. Mai d’un biais que la martirologia crestiana ne’n parla pas gaire, e jamai representet pas, d’abòrd que fuguet empalat… Pas besonh de dire que, canonisat que canonisat, trobaretz enluec d’estatua ni de tablèu que lo mostrèsson, nimai de glèisa que ne’n gardèsse lo nom…
Jean-Yves ROYER