Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 05 de junh de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo dançum
Vaquí un mot que de tot segur conoissetz pas, emai faguèsse pensar a l’enveja, ò a la tissa, de dançar… Mai este nom a pereu en lenga nòsta un emplec especiau, que correspònde a ce que se sòna en francés la « dança de sant Guiu ».
E se Guiu ei lo sant dau jorn que marca mon cartabèu, degun es pas capable de dire de quunte Guiu se tracha… Per d’unes es un martiri sicilian des annadas 300, per d’autres un franciscan dau sègle XIII, un des promiers discípols de sant Francés. Vai te’n sacher…
Mai que siegue l’un ò l’autre, per ieu es un sant qu’a totjorn fach pensar a’n aqueste dançum que, de pichòt – coma tot plen de dròlles – sovent me preniá. Devo dire qu’èro pron nerviós, e teniáu gaire en plaça… Bolegadís coma un panto descabestrat, sautavo d’un caire e de l’autre, ressautent e bracegent sensa rason… Ma grand me disiá alora que, de tot segur, aviáu la dança de sant Guiu…
Me demandavo ben, ieu per ieu, cu podiá ben èsser aqueu sant dançarèu, que lei sants en generau son pas gaire conoissuts coma de gròs dançaires. Mai bota, ansin l’òm disiá…
Ai sachut puei qu’èra una malautiá, subretot des enfants, qu’autre temps pregavon sant Guiu per que lei ne’n desliurèsse. Mai, aquò nimai, degun ne’n saup vertadierament tròp lo perqué, emai l’i aguèsse de racòntes de garisons miraculosas a l’entorn de relíquias sieunas…
Jean-Yves ROYER
