Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 17 de julhet de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Niça la Trista…
« Ò la mieu bèla Niça, regina de li flors… » Coma tant de Provençaus, tres jorns fai qu’ai en tèsta aquela ritornèla tant conoissuda, qu’aviáu sempre trobada un pauc ninòia, mai que pòdo plus desenant m’empachar de l’entendre ansin : « Ò la mieu paura Niça, regina de li plors… »
Penso pereu a la version que ne’n cantava lo paure Maurís, « Niça rebèla », e que començava ansin : « Ò la mieu paura Niça, as perdut la flor… » De qué nos cantariá encuei, aguèsse viscut cinc ans de mai ? E es qu’auriá encara enveja de cantar ?
Lo dòu vai mau a la ciutat florida, de la nonchalhença richassa, dei batèstas de flors e des Caramentrans… Mai en cu’s que vai ben ? Subretot pas nimai a ses quartiers pauràs…
Cerco mei mots, e vènon pas. Pasmens, la lenga nòsta ne’n manca pas per dire l’orror, lo chaple, la brutícia, l’òdi, lo marriditge, la lanha… E l’estraçament des còrs espoutits, escrachats, un temps motàs per sòu sota de lençòus blancs ò blus… E ai bèla de me lei debanar en tèsta, encara me tòrna la sansonha florida, clafida de tonèlas, de ròsa e de lilà, sota un grand soleu d’òr… qu’esclaira plus encuei que d’espavent…
De segur que tot aquò se’n tornarà florir, e lei richàs o seràn encar mai, e les paures pus paures… Mai lo remenbre d’aquelei jorns de malastre a clavelat, per sempre, sus la mar d’azur un sagèu de sang.
Jean Yves Royer
