Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 01 de genoier de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
L’Argiela
Se lo comptèm segon lo calendier republican, aqueste promier de janvier de nòsta annada 2017 es pereu lo Duodí 12 de Nivòsa de l’an 225 de la Republica, consacrat a l’argiela.
Tant vòu dire que podem pas sacher ce que serà, d’abòrd que l’argiela se pòt pastar per li donar la forma que volem. Après se pòt laissar secar, ò la far coire au forn. Mai per les temps que vènon, l’òme serà pas lo solet modelaire, ò se o es, risca pron qu’aquò siegue per lo pièger puslèu que lo melhor e que, crusa ò cuecha, se retròbe a la fin espoutida ò espeçada…
Segon lei religions dau Libre, es ambé d’argiela que Dieu anet pastar e modelar lo promier òme e, un còp adobat aquela mena de santon, li bofet sus lo nas per li donar la vida.
Encuei ei l’òme que pasta, pastissa e degalha la tèrra que n’a sortit, amb un bofe divin ò d’espereu, e tant fai que totara li podrà plus viure, se capita pas de se despatolhar d’aqueu tant marrit biais de faire. E, tot naissut de l’argiela coma es, tot a l’argiela tornarà. E cu saup s’aquela paura d’argieloneta podrà tornar començar un jorn l’operacion ?
D’autant que d’unei d’aquelei marrits santonàs, au nom censament de Dieu, espèron pas este debanament, mai prènon d’acorchas per tuar e morir.
De « bòna annada », anem se ne’n dire a totes un mes de temps. Mais sabo pas se siam fòrça que l’i cresem…
J.Y. ROYER