Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 05 de febrier de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Gata
Dins lo molonàs de tradicions e racòntes toquent santa Agata, avèm en lenga nòsta aqueles que, juguent ambé lei mots, te fan de santa Agata una santa Gata.
Un d’aquelei racòntes s’apiela sus la cresença que sa fèsta es un dei jorns onte lei fremas devon pas colar bugada. Pasmens, una diguet un còp a sa vesina ̶ qu’èra lo cinc de febrier ̶ que voliá lavar. Coma l’autra se recridava ela li repiquet : « Bota, sas ! Santa Gata gatarà, e la bugada se farà !… »
Adonc comencet a metre un pairòu d’aiga a caufar, e d’alestir son tinèu. Mai entre temps, una gata jamai vista s’èra botada au canton de la chaminèia, e cada còp que tornava metre d’aiga au tinèu miaulava : « Vueja !… Vueja !… »
Au bot d’un moment, espaurugada, anet retrobar sa vesina en li demandent ce que faliá faire. L’autra li venguet : « Quand seràs per vuejar ton darrier pairòu, bota-te en fenèstra e crida : « Lo fuec es au cementèri !… » O faguet tot d’un temps, e la gata de bramar : « A mon ostalet ! A mon ostalet !… » e de landar subran…
Un còp bugada colada e enfin empalhada, tornet mai la gata e li faguet : « As agut bòn nas de cridar ‘quò totara ! Autrament te seriás retrobada dins ton tinèu, ambé lo pairòu sus la tèsta… » Ei la santa que s’èra facha gata, e aviá sortit de son tombèu per punir aquela qu’aviá pas respectat sa fèsta…
Jean-Yves ROYER
