Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-nòu ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 23 d’abriu de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Sant-Jòrdi
Encuei ei la fèsta internacionala dau libre que, emai se sonèsse de’n pertot « la Sant-Jordi », siáu pas segur que tot lo monde ne’n sachèsse au just lo perqué…
Un sant nomat Jòrdi a ben existit, mai sa legenda a plus gaire de rapòrt ambé sa vida… Pròchi una vila de Libia, i aviá un laus onte viviá un dragon que manjava gents e bèstias. Per l’assolar, fèron pacha de li semondre cada jorn un parèu de fedas. Mai quand venguèron a mancar, li bailèron d’abòrd una feda e un òme, e a la fin dos òmes. Quand n’i aguet quasiment plus nimai, ei la filha dau rèi que fuguet tirada au sòrt, e partet per se far manjar dau dragon… En camin passet sant Jòrdi que n’aguet pietat, agantet lo dragon, e finalament lo tuet. E aquí onte son sang aviá raiat, grelhet un rosier de flors rojas…
Les Catalans fèron grand cas de l’istòria d’aqueu sant que, tre lo sègle XV, n’avián fach son patron, e bastit a Barcelona una capèla dins son palais de la Generalitat. Aquí venián (e vènon encara) a la messa cada 23 d’abriu, e après a la fiera dei ròsas que se teniá aqueu jorn. Ren d’estonant que venguèsse puei una fèsta des amorós. Mai d’onte sòrton lei libres, dins aquel afaire ? Degun ne’n saup tròp ren…
Totjorn es que, despuei 1926, per la Sant-Jòrdi ailà – e ara enluec mai despuei 1995 – ei jorn de fèsta e l’òm s’escàmbia libres e ròsas…
Jean Yves ROYER