Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 08 d’octòbre de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
L’amenda en fèsta
Este dimenge un còp de mai Aureson festeja l’amenda. Es un plaser de veire qu’aquela fèsta es pas soncament una evocacion d’autre temps, mai una promocion de ce que demòra d’una des pus gròsses activitats economicas de nòste despartament, e que de tot segur es pas per ren dins sa renaissença actuala. A pròva totes les amendiers que se tòrnon plantar un pauc de’n pertot, e lo succès de nòstes amendas e de ses produchs, sovent novèus.
Dins lo programa an mes de demostracions de cachatge. De tot segur que serà pas de rèsta, e que pron de gents ne’n van descubrir la tecnica. Aquò me fai pensar d’un amic parisenc que, fai d’annadas d’aquò, s’èra crompat una campanha pròchi Forcauquier. A l’entorn istavon tot plen de grafioniers e d’amendiers. Un jorn me diguet qu’auriá ben vougut tastar de ses amendas, mai que per tant qu’assajava de ne’n cachar, sempre les espoutissiá, e que dau mesclum de cruvèus espeçats e de brigas de mevolhons, ne’n tirava gaire que se posquèsse metre sota la dent…
Li demandèro coma fava. Just pausava ses amendas sus una pèira e, tant amb una autra pèira coma amb un martèu, a la fin èron jamai que d’amendas completament esquichadas ! E quand li diguèro que faliá plaçar l’amenda de cantèu sus son costat pus espés, la tenir entre lei dets e picar sus lo fin, durbèt d’uèlhs coma de macarons…
Jean Yves ROYER
