Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 15 d’octòbre de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Terèsa
Fai ara doas setmanas qu’ai plus parlat aicí ni de sant ni de santa ! Una escomessa per quauqu’un qu’escriu d’efemeridas… Mai encuei, dificil de passar a costat de la santa dau jorn marcada a mon cartabèu : santa Terèsa d’Ávila.
D’aquela mistica espanhòla dau sègle XVI, conoissem subretot son estatua per lo Bernin, que la mòstra dins un extàsi ont un àngel li planta entre còr una lança d’aur amb una flama au bot, qu’aquò se vei que li balha tant de ben coma de mau, lei dos au ponch de la faire cabuçar dins un estat pas possible… E pereu lo racònte que faguet ela d’aqueles extàsis – qu’inspiret l’esculptor – e nos sembla tant desonèste coma l’estatua, ò tot plen d’autrei representacions qu’avem de la scèna, pintadas ò escaupradas. N’i a coma aicí onte l’àngel, fòrça polit mai la cara roginassa que l’òm diriá qu’es per prendre fuec, es per la traucar ; n’i a d’autres que la lança ei ben dedins. Terèsa diguet qu’arrestava pas de la tancar e de la levar, li derrabent la tripalha en passent…
Aquela operacion, qu’èra ni la promiera ni la darriera de l’esprovar, la Glèisa la sòna « transverberacion », que vòu dire que la persona es traucada de part en part, coma amb una espasa, ò que fuguèsse escotelada… L’Inquisicion espanhòla l’i veguet de signes de possession diabolica, e es tot just se Terèsa se ne’n sortet…
Jean Yves ROYER
