Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 29 d’octòbre de 2017 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Narcís
Avans d’èstre lo sant dau jorn que marca mon cartabèu, Narcís èra dejà lo personatge conoissut de la mitologia grèca qu’a donat son nom au narcissisme : un jove e bèu caçaire qu’un jorn, vesent son rebat dins l’aiga, ne’n tombet amorós e moriguet de plus posquer se ne’n destacar. E quand levèron son cadabre d’aquí, l’i venguèron de flors blancas que ne’n prenguèron lo nom.
Mai lo sant eu èra un avesque de Jerusalèm des alentorns des annadas 200, nomat qu’aviá benlèu dins lei cent ans, a ne’n creire lei dires dau temps. Es eu que fixet la data de Pascas a un dimenge, mai n’avem gardat subretot de legendas que mòstron sa popularitat.
Un còp èron tres pecadors dins Jerusalèm, que la severitat e l’austeritat de la vida de son avesque les carcanhava, e s’imaginèron de l’acusar de tot plen d’abominacions inventadas. Au dire de l’un, un fuec lo deviá tuar ; per un autre la ladrariá aviá de lo roigar ; lo tresen voliá lo veire venir tucle. Mai d’estei dires, degun ne’n fava cas.
Pasmens Narcís ne’n fuguet pertocat, e anet s’escondre dins lo desèrt. Entre temps lo promier des calomniadors periguet dins l’encendi de son ostau, e lo segond d’una afrosa malautiá que lo prenguet subran. Lo tresen, espaventat, anet confessar son crime, mai tant ne’n ploret puei que ne’n perdet la vista. E aquí Narcís tornet mai grelhar…
Jean Yves ROYER