Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 04 de septembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Regalícia
Siam encuei lo Nonidí 9 de Fructidòr dau calendier revolucionari, jorn consacrat a la regalícia. Ieu per ieu, siáu plus ara tròp regalicier, mai coma tot plen de pichòts o fuguèro lòngtemps. E de tot biais a l’epòca lei dròlles avián pas a posita tant de bonbonalha coma encuei, nimai gaire de sòus per ne’n crompar.
N’aviam de tres menas. De ribans negres enrotlats a l’entorn d’une pichòta dragèia de color, de bastons torçuts, negres pereu, e de bastons de bòsc, qu’èra son estat de natura. Pus tard venguèron de bastons negres drechs, envolopats de celofana, qu’èron ben pus fòrts, e pus tard encara de tabletas pichonas dins de papier, pus fòrtas encara.
Aquelei varietats se tròbon benlèu encara, mai per ieu se tracha de’n promier de remembres d’enfança, e dau problèma qu’aviam un còp ben mastegat la cima dau baston : sabiam plus tròp coma anar pus luenh, e batalhaviam per assajar de la copar ambé lei dents. E après mastega que mastegaràs, tant que la bocada èra pas venguda coma una bola de fen sensa gost ni gosta, que s’escupiviam dins la man avans de la gitar…
Un jorn quauqu’un nos aduguet un gròs fais ambé de fuelhas que semblava de brancas d’acacias. Veniá d’un jardin de Peiraruá, e aquí son aquelei fustas frescas que mastegueriam ambé delícia. Fuguet lo solet còp de ma vida que tastero de regalícia ansin.
Jean Yves ROYER
