Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 16 de septembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Banasta
Qu’un jorn dau calendier republican, lo Decadí 30 de Fructidòr que siam encuei, se sonèsse lo jorn de la banasta, aquò fai puei pas tròp seriós, mai bota… La banasta, que li diam pereu de panièr, mai que ma grand li metiá puslèu de baneston, es pasmens una aisina dei mai utilas ! Un pauc abandonada rapòrt a son emplec autre temps, mai de tot segur que la fin anonciada dau plastic la vai lèu far tornar de mòda…
Ben entendu lo mot a congreiat tot plen d’emplecs. Lo promier que me vèn en tèsta l’ai sovent entendut, mai l’ai trobat sus gis de diccionari : « Parla banasta, que lo cuou te tomba ! » Son equivalent es a pauc près la parabòla de l’evangèli de sant Matieu que fai dire a Jèsus : « Perdequé agaches la palha que ton fraire a dins l’uèlh sensa considerar la fusta qu’as dins lo tieu ? » E de segur, una banasta que perde son fons pòt gaire donar de leiçon ais autres, que fariá mielhs de s’avisar de ce que l’i arriba !
Entre lei dires que dona Mistral, aqueste pereu es au sens figurat : « Au mai ei vièlh lo baneston, au mielhs brutla ! » Seriá verai emai se l’òm parlèsse d’un baneston vertadier, que vièlh auriá pron agut lo temps de secar, e adonc de cremar facilament. Mai ei lo mèstre qu’explica qu’ansin l’òm parla d’una vièlha frema que fai l’eleganta, e que lo fuec aicí es aqueu que li rima lo cotilhon…
Jean Yves ROYER
