Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 13 de genoier dau 2019 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Coire
Nos vaquí au Quartidí 24 de Nivòsa, jorn que lo calendier republican consacrava au coire. Lo mot a lei memes emplecs qu’en francés, que pòdon s’aplicar a tota aisina facha d’aqueste metau, tant les instruments de musica coma les aisinas culinàrias ò usualas, dau pairòu au candelier.
Ansin dins un Novè dau Louis Roumieux, es una chorma en camin vèrs Betelèm que de nuech empacha un pastre de dormir, ambé ses trompetas e ses tamborins. Eu li crida : « Boufas de do, de sol, de mi, Dins vòsti couire ; Fasès boucan ; iéu n’en farai Encaro mai !… »
E son de coires d’aquela mena que fai encara encuei restontir nòste « Ecò forcauqueirenc » lei jorns de fèsta. E mai que mai les trompetas que, de pichòt, ai agut assajat mai d’un còp de ne’n jogar, sensa jamai posquer ne’n traire un son, bofèsso que bofèsso… Maugrat que ma grand me diguèsse sempre qu’aviáu de gautas coma un trompetaire ! Pròva qu’amb aquò n’i aviá pas pron…
D’aisinas de coire, a l’ostau n’aviam gis. Se l’i ai agut vist netejar e fach lusir un candelier ambé de sau fina e de vinaigre, èro dejà pron grandet, e l’aviam crompat (ò nos l’avián donat ?) coma quauqua ren de decoratiu, puslèu que per se ne’n servir vertadierament. Pasmens, dins d’unes ostaus ont anaviam, de còps que i a lusiá, penjat subre la chaminèia, quauque escaufa-liech que me pivelava…
Jean Yves ROYER
