Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 10 de març dau 2019 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Vivian
Mon cartabèu me marca qu’encuei ei Sant Vivian, mai aviáu jamai entendut parlar d’aquel òme, e conoisso gis de Vivian. Aqueste èra un legionari roman cantonat a Sebasta en Armenia (encuei la vila turca de Sivas), quand l’emperaire Licinius ordonet a l’armada de renovelar son sagrament de fidelitat per un sacrifici ai dieus. Mai dins lo nombre, quaranta se diguèron crestians e refusèron.
Fuguèron encadenats e botats en preson, onte li faguèron tot plen de misèrias pus terriblas les unes que les autres. Puei, après quauquei jorns, lo governaire lei faguet metre tot nus sus un estanh gelat. Sus sa riba istavon de tèrmas, que la pòrta de sei banhs cauds l’avián laissada duberta per les temptar. N’i a un que posquet pas tenir, mai pas puslèu dintrat dins lo banh que s’esvaporet ! (N’i a que dison qu’ei lo caud que lo faguet crebar…) Lo gardian, que vesiá aquò aviset subran una lutz ambé trenta-nòu diadèmas que davalavon dau cèu. Segur qu’èra estat testimòni d’un miracle, anet prendre plaça sus l’estanh ambé les autrei sordats.
L’endeman, coma n’i a que respiravon encara, lo governaire li faguet rompre les cambas a còps de barras de fèrre, puei lei faguet totes cremar, e escampar ses òsses dins un riu. Faguèron de relíquias lèu popularas de ce que se ne’n retrobet. Aquò se passava au mes de març de l’annada 320.
Jean Yves Royer