Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 01 de decembre dau 2019 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Ilari
Dins lo quarantenat de sants e santas qu’an encuèi sa fèsta, ai retengut sant Ilari de Mende (ò Èli), que n’an fach sanch Èli, comprés pus tard coma sant Chèli, que mai d’un vilatgi n’a pres lo nom.
Eu viviá a Mende, dins la promiera mitat dau sègle VI, e li avián mes aqueu nom rapòrt a una ilaritat que, de lònga, lo fava gai e joiós. De tard lo bategèron, mai après menet une vida de peniténcia e de dejunis, e aquò ambé tres companhs, ais alentorns de sa vila, onte sovent passava la nuech a pregar pròchi lo tombèu de sant Privat. Mai aquò fasiá pas tròp l’afaire dau diable, qu’arrestava pas de lo secutar. Un còp li faguet parèisser davans una grand lòna de fuec, mai eu faguet un signe de crotz, e tiret camin…
Un autre còp, se li metèron a quauques uns, e l’embalèron au fons d’una forèst espessa, ont ses colègas li fauguet tres jorns per lo retrobar. Mai eu, aquí entremitan, just debanava de saumes per de dire de cantar la glòria de Dieu…
Ansin se faguet de discípols, jusque que se bastiguet un convent, en riba de Tarn. Mai un jorn que l’i passava pròchi sus un marrit dralhòu, cabucet dins un gorg que l’i restet doas oras de temps. Mai quand l’anèron querre en barca, lo veguèron tot drech sus l’aiga, cantent la bontat de Dieu ! Aviá pas marchat dessús coma autre temps lo patron, mai au mens aviá pas cabuçat…
Jean Yves ROYER