Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 08 de març dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lei filhas e l’avesque
Encuei aquesta cronica podriá aguer dos tèmas : la celebracion mondiala dei drechs dei fremas, celebrada cada uech de març, e pereu l’omenatge rendut en 1324 a la mema data per lo novèl archevesque d’Arle, Gaubert de la Val, au rèi de França Carles IV, dich lo Bèl coma son paire Felip. E bè, vos cresètz pas que non ? I a un rapòrt entre lei dos !…
Gaubert de la Val èra un Carcinhòu que fuguet pron d’ora sòci de la cort pontificala d’Avinhon, avans de venir avesque de Marselha, puei d’Arle e après de Narbona, tot en demorent pròchi dau papa, (ò des papas puslèu, d’abòrd que ne’n serviguet tres dins vint-e-sèt ans de temps) ambé cu restava mai que mai. Ailà s’aviset lèu qu’aquela cort recampava en Avinhon de molons de putans, que lei dignitaris de la Glèisa èron pas lei darriers a les anar veire – quand n’èron pas elei lei macarèus…
Mai puslèu que d’assajar de corregir ses collègas, consacret sa fortuna a far bastir un ostau nòu per l’òbra dei Repentidas, que porgissiá una vida de peniténcia ai filhas que volián cambiar son biais de viure. Ansin, coma o escriguet Guillemain dins son librassàs de 1966 sus la Cort pontificala d’Avinhon, « quaranta penitentas, vestidas d’una rauba blanca, les peus cuberts d’un vel coma n’avián lei veusas, compensavon, davant Dieu, les turpitudas des oficiers de son vicari. »
Jean Yves ROYER