Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e doi ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 07 de junh dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Telh
Siam encuei lo Nonidí 19 de Prairial de l’an 228 de la Republica, que lo mete sota lo signe dau telh. M’aviso qu’ei soncament lo segond còp de l’annada que fau referéncia au còmpte revolucionari dins ma cronica, e que lo promier èra fai cinc mes ! Fau dire que despuei dotge setmanas, ai gaire escrich que d’epidemia e de pandemia, d’aièr ò dau temps que siam. E ara, desconfinats que desconfinats, vos estonaretz pas se lo subject chausit per encuei me li fai encara pensar.
Fau dire que quand parlem de telh, nautres pensem puslèu a de telhòu, emai aqueu mot nomèsse puslèu la flor que non pas l’aubre. Mai lo francés, ambé tota la riquesa qu’ei censament la sieuna, es pas capable de faire la diferéncia e es oblijat – lo paure – de parlar de « fleurs de tilleul »…
Lo rapòrt ambé la situacion que vivem ? Es evident pasmens. Sabem totes que lo telhòu abauca, apaisa, apasima, assòla, calma lei cervèlas destimborladas, ajuda a s’endormir… Subretot se lo bevem coma fava ma grand, que lo sucrava ambé de mèu e li apondiá un pauc d’aiganafa. E n’avem totei de besonh a l’ora d’ara, emai n’i aguèsse que faudriá lei saussar dedins ! Per prendre just un exemple, sembla que se lo professor Raolt, un bòn litre cada jorn li fariá pas de mau, ses adversaris li ne’n faudriá de gròs camions-cistèrnas. De camionàs, ben ben plens…
Jean Yves ROYER
