Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 19 de julhet dau 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Arsèni
Vaquí lo sant que marca encuei mon cartabèu : ocasion per ieu – e per vos bensai – d’aprendre cu èra aqueu tipe. Naisset a Roma dins una familha senatoriala, a l’entorn de l’an 355, e moriguet quasiment cent ans puei. Après l’educacion e les estudis dei dròlles de son mitan, nomat diacre, recomandat per lo papa, lo metèron preceptor dei dos fius de l’emperaire Teodòsi. Mai l’ainat èra un testolhàs qu’a la fin n’aguet son gonfle e, maucorat de la cort, se’n anet dins un desèrt d’Egipte, retrobar una comunautat de monges, bailejada per un que li avián mes « Joan lo Nanet », avans de se retirar tot solet.
La vida d’ermitan que tenguet alora seriá pron banala, alevat una particularitat… lagremejaira. Dison qu’aviá « lo don dei lagremas », valent a dire que de lònga plorava : sus sei defauts, sus ses collègas, ò sensa gis de rason. De tant que ses uelhs avián plus de cilhas ! Amb aquò sempre gardava sus eu una pata, per de dire d’espompir un pauc la raiada perpetuala…
Sa misoginia èra dei grandas. Un de sei discípols li aguent dich un jorn : « Paire, ara que siatz vièlh, deuriam anar un pauc dins lo monde. » Arsèni diguet de òc : « Anem onte i a gis de fremas. » Mai, venguet lo discípol : « Ont es que i a gis de fremas ?… Alevat benlèu dins la solitud ? » Òsca respondet lo vièlh, « Menetz-me dins la solitud ! »
Jean Yves ROYER