Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 18 d’octobre de 2020 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Amable
Amable èra au sègle V un Auvernhàs de Riom, que ne’n fuguet capelan avans de venir avesque de Clarmont. Dins sa vida dison que faguet de miracles pron originaus, coma aqueste : un jorn que sabiá pas onte metre son mantèu, lo penget a un rai de soleu !… D’autres an dich que l’i aviáu pereu mes sei gants, mai aquí veso pas tròp lo coma… L’òm cònta tanben que, ren que de l’entendre, lei bèstias verenosas se garçavon de davant, e que lei demònis favon parier ! Semblariá qu’a l’epòca eles pereu anavon per òrta…
Mai ei subretot après sa mòrt que lei miracles se multipliquèron. Dejà, tre que l’enterrèron, totes aqueles que podián tocar sa caissa van garir subran de totei sei malautiás, quntes que fuguèsson. Puei l’òm sachet lèu que quand quauqu’un, en mangent ò en bevent, empassava quauque poison, ò qu’en dorment boca duberta engolissiá una bestiòla verenosa, bastava qu’anèsse puei pregar au tombèu dau sant. Aquí, au bot d’un moment, un gròs raca-bòmit veniá au malaut e, coma èra pas question de racar dins un luec tant sacrat coma aqueu ont istava lo còrs de sant Amable e de tot l’emporcassir, mai coma èra pas question de durbir la boca, fasiá signe qu’òm lo menèsse defòra. A pena que l’i èra que, tot d’un temps, racava tot lo poison qu’aviá dins la tripalha… Un pauc complicat, pasmens, coma biais de garir !
Jean Yves ROYER