Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 31 juillet 2010 en lenga nòsta.
Lo Secrèt de l’Aubricòt
Per l’Agachaire
Siam encuei lo Tridí 3 de Termidòr, e lo calendier republican a plaçat aquela data sota lo signe de l’aubricòt. Mai me diretz : ont ei lo secrèt d’una frucha tant ordinària ? Quand èro pichòt, de segur n’i aviá gis. Mai me siáu avisat que, ara, èra plus ansin…
D’annadas de temps, ai agut de lònga a l’ostau dos dròlles, fraire e sòrre, que fasiáu sovent gostar, dinnar au mens un còp la setmana, e qu’assajavo de li aprendre ce que ma grand m’aviá ensenhat quand èro de son temps. Un jorn, qu’èra vengut lo temps des aubricòts, un còp empassats per lo dessèrt, li ai dich : « E bè ara, anem ne’n manjar les amendas… » Estomagats, me diguèron : « Mai quuntes amendas ? » O sabián pas… Alòr li ai mostrat coma espeçar lei mevolhons qu’aviam laissats, levar entre dos dets la pèu des amendas qu’istavon dedins, e manjar puei aqueles amendons tant tendres, ambé son pichon rèire-gost d’amarum. N’èron estrambordats !
« Mai tu, coma o sabes ? » me venguèron. Alòr li diguèro qu’aquò èra un secrèt, que de pichòt m’avián aprés. La veritat, es que quand ma maire fava sei bocaus d’aubricòts per l’ivèrn, per li donar de gost, li metiá entremitan una part d’aqueles amendas, e ieu manjavo les autrei… Ben entendut, l’après-dinnar, tota son escòla o sabián lo secrèt. Un secrèt, ei ben fach per aquò, non ?