Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 14 de febrier de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Valentin
Vaquí un sant qu’encuei es pas possible de pas n’entendre parlar, per maucresents que fuguessiatz… Enfin, bota, en realitat es pas dau sant que lo monde van tractar ni s’entretenir, ni de sa paura vidassa de martir dau temps dei Romans, mai puslèu dau patron des amorós e, bensai encara mai, de tot marchand ò marchanda que vende qué que siegue, que se posquèsse metre en rapòrt ambé lei sentiments que son lei sieus…
Pareis que la mesa en rapòrt dau sant amb aquela fèsta, que sembla pas gaire ce que i a de mai crestian (e especialament catolic) remontariá a l’Anglatèrra dau sègle XIV, onte disián qu’es a’n aquela data que les aucèus an costuma de s’apariar. Curiosament, aquò pòt faire pensar pereu a un provèrbi provençau, que ditz eu : « A Sant Valentin, L’agaça monta au pin ; Se non i jai, Te tenes pas’ncar gai ».
L’essenciau dau provèrbi pòrta pas tant sus lo fach qu’ei lo moment que l’agaça fai son nis, coma sus lo temps que fai alora. Ce que confirmon doas autrei dichas : « Sant Valentin de primavera, Tau temps fai, tau temps espera » ; emai « Lo temps de Sant Valentin, Tres fes vint ». Es a dire que lo temps que fai aqueste jorn d’aquí es per durar, e aquò seissanta jorns de temps (tres fes vint).
Ara, sacher se la causa es encara vertadiera a nòsta epòca, ne’n sabo tròp ren. Mai o saubrem ben esto sera…
Jean Yves ROYER