Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 1er octobre 2011 en lenga nòsta.
La Girolha
Per l’Agachaire
Restarem mai encuei au calendier revolucionari, qu’en aqueste Nonidí 9 de Vendemiaire nos celebra la girolha.
Vaquí un d’aquestei lieumes « oblidats » que l’òm tòrna ara començar d’utilisar, mais qu’en Provença nauta l’avèm jamai laissat de caire. D’alhors son nom francés (« le panais ») lo diam pas de tròp, e l’òm lo vei sovent encara sus nòstes estalatges marcat coma « Girouille ».
Per aqueles que n’aurián jamai vist, es una mena de pastenarga gròssa, autrament dich una carrotassa, mai blanca de color e que sembla un pauc pereu a una raba.
Una dei rasons que nos l’a fach gardar es qu’ei restat aicí un des plats obligatòris dau Gròs Sopar calendau, onte lo mangèm simplament fregit (talhat en pichons cubes lo pus sovent) dins l’òli (d’oliva ben entendut).
Ara se ne’n pòt far de tot e, fai quauques ans d’aquò, ambé una chorma de collègas, aviam demandat a un restaurant dau païs de nos faire un repais complet a l’entorn dei girolhas. L’escomessa fuguet relevada. E dei chips de girolha a l’aperitiu jusqu’au bescuech rotlat de girolhas au dessèrt, en passent per un sautat d’anhèu ambé de girolhas retalhadas coma de pichons navèus, se ne’n liperiam lei dets…