Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 8 octobre 2011 en lenga nòsta.
Santa Pelagia
Per l’Agachaire
La santa que festeja encuei lo calendier gregorian es pas des pus conoissudas. Fau dire qu’èra, au sègle III, la pus gròssa panturla d’Antiòcha… Celèbra per sa beutat e sa riquessa, de lònga pavonejava per carriera cuberta d’aur, d’argent e de pèiras preciosas, e quand passava embaumava de totei ses parfums. Amb aquò èra seguida de tota una cort de joventas e de jovents tant polidament parats coma ela, e que de tot segur fasián lo meme mestier…
Un jorn un sant que la veguet se botet a plorar : « Quand penso qu’aquela mete mai de temps dins un jorn a se far bèla que ieu n’ai mes dins tota ma vida per me sauvar !… » Continuet a sermonar ansin, puei s’endormet. Veguet alora en sòmi una colomba negra e pudenta que li volava a l’entorn dau temps que cantava messa. Lo sant l’agantet, la sausset dins l’aiga e, ne’n tornent sortir tota blanca, s’envolet tant naut que la veguèron plus.
Coma auretz devinat, un jorn diguet la messa e presicava en preséncia de la Pelagia que, tocada per son dire, cochet en li bofent dessús lo diable que trobava que preniá pas lo bòn camin e se faguet batejar. Curiosament, lei vièstits grossiers que portet desenant èron d’àbits d’òme, que la faguèron puei prendre per un monge… S’avisèron soncament après sa mòrt qu’èra una frema…