Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sieis ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 12 de novembre de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Flors e coronas
Vòlo pas faire d’aquesta cronica una rubrica funerària, mai tant que dins lei cementèris les crisantèmas an pas passit, siáu encara a temps de ne’n parlar.
De jovent, qu’èro enfant de còr, au cementèri l’i anavo pron sovent. Avans, per la messa dei mòrts, cantavon un cant que me semblava subrebèu : lo Dies irae. A l’epòca lo corbilhard, tot decorat amb un barroquisme qu’encuei nos semblariá puslèu un carri de caramentrant, èra encara menat per un chivau. En tèsta dau cortègi, un enfant de còr, vestit de negre coma ses collègas, marchava amb una crotz. Veniá puei lo capelan, les autres enfants de còr, e darrier un grand lençòu negre brodat d’una crotz e de lagremas d’argent, portat per quatre òmes. E après, lo corbilhard, seguit de la familha puei des amics.
De coronas de flors frescas èron estacadas au corbilhard, ò portadas a la man quand n’i aviá fòrça, e pereu de coronas de flors artificialas. Mai jusqu’au mitan des annadas cinquanta èron pas en plastic, mai en pèrlas pichonetas de tota color, enfieladas sus de fieus d’aram torçuts per li donar de formas de flors e de fuèlhas.
Dins un canton dau cementèri l’i aviá una mena de suelha, onte gitavon tot ce qu’èra gausit e espeçat. Ailà recuperaviam de tròç d’aqueles coronas, qu’a l’ostau ne’n fasiam puei, amb una agulha e de fieu, de colanas e de braçalets.
Jean Yves ROYER