Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 14 août 2010 en lenga nòsta.
S’es passat un 14 d’avost
Per l’Agachaire
Just fai cent ans encuei, naissiá Willy Ronis. Encuei encara just, s’inaugura una exposicion de ses òbras a Forcauquier, dins lo Centre d’art contemporanèu Boris Bojnev. (Mai aicí li diam encara l’ostau dau Lulú, que veguet pereu, per un dei darriers còps de sa vida, l’autre gigant de la fotò qu’èra Cartier-Bresson…)
Willy Ronis èra un fiu d’immigrats jusieus. Emai siegue considerat coma un des pus grands fotografes francés, auriá pron pena ara, fuguèsse encara viu, se li faliá far renovelar sa carta d’identitat…
Ne’n retenèm nautres aicí son òbra provençala. Descubret nòste païs en 1947 e, d’abòrd vacancier, finisset per i venir viure mai de dètz ans de temps.
Coma tot plen de monde, ai en tèsta d’abòrd d’unei de sei fotòs. Penso promier a son celèbre « Nu provençal », talament imitat despuei de totei lei biais possibles. Sembla una òbra longament pausada, estudiada, mesa en scèna… E pasmens sabèm qu’èra sa frema, presa a l’asard e a la lèsta, un matin de julhet de 1949…
Penso puei a son vièlh jogaire de bòchas de 1947 : sembla de s’envolar, ò de nedar dins l’aire, en luchent còntra l’ombra que lo clavèla au sòu…
Disiá Ronis : « Pour moi, en Provence comme ailleurs, les gens sont le sujet principal. » Qué podriam l’i apondre de mai ?…