Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 12 novembre 2011 en lenga nòsta.
Sant Cristian
Per l’Agachaire
Lo sant dau jorn li diam Cristian, ò Crestian, que la lenga d’òc aquí dessús trantalha. Ambé rason d’alhors, que lei dos fan referéncia a Crist. Un mot que reviron generalement per « onchat », amb una significacion sagrada, mai que sembla ben aguer vougut dire onchat coma nautrei l’entendèm, es a dire banhat d’un òli que ren ditz que siegue religiós. D’exegetas modèrnes (emai crestians…) reviron en francés « lo Crist » per « le gominé »…
De tot biais lo vertadier sant Crestian, onchat segur que deviá pron o èsser, d’abòrd qu’èra cosinier… Aquò dins un convent en Polonha a la fin dau sègle X. Ambé quatre collègas italians d’origina, que portavon barba per pas escandalisar les pagans d’ailà… Avián de practicas qu’encuei li diriam de sadò-masoquisme, que lei flagelacions mutualas avián una bòna plaça dins son emplec dau temps.
Adonc, es que prenguèron plaser quand, en 1003, se faguèron chaplar ? Per Crestian, sembla pas, d’abòrd que prenguet un baston per s’aparar. L’i passèron pasmens totes e, quand les entarrèron, lo botèron eu a despart d’abòrd que, coma s’èra defendut, deviá pas èstre tant sant coma les autrei…
Les assassins fuguèron pasmens encadenats a ses tombèus, mai les cadenas se rompèron, pròva que lei sants li avián perdonat. Adonc lei donèron coma esclaus au convent qu’avián tornat bastir.