Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei es dedicada au nòstre amic Andrieu GOYOT, sòci de l’IEO-06, despartit lo 19 de mai dau 2008 per lo sieu grand viatge au rescòntre de la patz e la serenitat, amondaut tra li galaxias. Andrieu èra l’exèmple d’un òme sensible e exigent en mai d’èstre un amic. Aquesta sensibilitat transpareissia sempre en lu escrichs sieus, eu lo borguinhon que s’èra mes a estudiar e escriure en lenga d’òc.
Aremerciam Annie, la sieu esposa que nos mandèt aquest tèxt coma un regal preciós e que pilham coma tau.
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.fr
“La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !”
Lòng de Lop
Ont ’anant lentament, veguèri, dau vabret,
Un rainard desboscat, matinier e discrèt,
Cabussar, silenciós, dins lei sornei boissons.
Sus un rocàs tot plan, m’assetèri, rendut.
Una darriera estèla d’un òr vengut palle
Lusiá dins l’aiga viva dei nuanças d’opale,
Que s’èra lo levant d’escarlata tenhut.
Un timide quinçon cantèt lo preludi
D’un còr melodiós qu’ anonciava lo jorn.
Mi chalavi, seren, de la patz de l’entorn,
Urós, luenh dau monde qu’ aviáu en ódi.
Sota lei rais naissents d’aquel’ ora novèla,
A la poncha dei joncs tot regolants d’aiganha,
S’alumavan de lutz ai dentelas d’aranhas,
Qu’enlusián lo torrent d’una auròra irreala.
Un tronc de pin gavòt, mes aicí per lo cèu
Serviá de pònt entre la riba e l’onda. Lèu,
Venguèt un esquiròu, que leis uelhs auçats vèrs
L’amont, dau riu, espinchavi lo mistèri.
Beguèt longanhejant, mai parpelejèri,
E lo temps arrestat, corrèt subran, pervèrs.
Temps perdèri
Andrieu GOYOT