Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada ” Una istòria de galinas “, v’es prepauada da Joan-Pèire BAQUIÉ, president de l’IEO-06. Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.fr
“La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !”
Una istòria de galinas
Ai un amic qu’a per nom Michelangelo. A pas augut fortuna emb’ai sieu galinas. A la prima, lo reinard qu’avia una familha da noirir, li a manjadi toti. Toti fòra una. Quora la galina s’es retrovada soleta dau jorn a l’endeman s’es messa a coar lu sieus òus.
Lo perque lo sabi pas. Bessai perque si retrovava soleta e volia una filholança per li tenir companhia, bessai qu’èra lo moment per ela de coar.
Uèch polons son naissut e an creissut. Ne’n son arribat au ponch que vòlon viatjar e descurbir lo monde. La galina soleta arriba pas plus a lu governar. Après aver explorat lo prat e toi lu terrens alentorn, ne’n son a visitar lo vilatge dins l’entier.
Un jorn d’aquest estiu, ne’n trovèri una en cò dau mieu amic d’enfança Giorgio. Tenia lo bec gran dubèrt e la lenga li pendia tant avia set. Arribava pas plus a passar au travèrs dei barras de ferre dau portau. Un autre jorn la coanha tota avia traversat la plaça dau vilatge per anar manjar au mitan dei flors de Ricard, un mentonasc amorós dau sieu jardin.
Posquèri pas laissar faire li galinas e en l’absença de Ricard, siáu estat ieu a menar la pichina tropa en cò de Michelangelo.
Michelangelo m’a promés de bastir un galinier, tant per li parar dau Reinard coma dei automobilistas qu’ariscan de li passar sobre. Tot en parlant emb’eu, un dei galets si metèt a cantar per lo premier còup. Ne’n siguèri urós, aüra son sota la sieu proteccion.
Joan-Pèire BAQUIÉ
lo 9 de setembre dau 2012