Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada “LO PET DAU PAIGRAN.”, v’es prepauada da Joan PIZZO. Joan PIZZO aimava la vida, lo sieu país dont si sentia pròpi enraiçat. Nos a laissat vint ans fa, lo 14 de junh dau 1992. L’avii conoissut dau temps que vendia de luquets en gròs carriera Pèire Devoluy en faça l’espitau Sant Ròc de Niça.
Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.fr
“La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !”
LO PET DAU PAIGRAN
Formavan lo vilatge que li dion Pelhon.
Aquí, un bòn paisan, vivia en familha
Embé lu sieus enfants, pichoi e bèli-filhas.
Un jorn, un dei felens avia atrobat,
Dintre d’un baranhàs, au bèu mitan d’un prat,
Una raça de cauva, ‘mé ‘na gròssa manelha,
Dont pendia un tròç, d’una cadena vielha.
A ren dich a degun, l’a portad’a maion,
E l’a esconduda, darrier lo cabanon.
Jamai si dubitava, aqueu paure mesquin
Qu’avia descubèrt un dangierós « engin ».
Una gròssa granada, que de sordats Talians
Avian denembrat, un jorn, en s’escapant !
Sabetz que toi lu pichoi, fan jamai atencion,
Non vèon pas lo mau, an minga precaucion.
Cada jorn s’amusava embé la sieu granada
Aquò, a ben durat, la mitan de l’annada !
De fes, per lo besonh, servia de martèu,
Per clavelar de taulas, embé de gròs clavèus !
Dintre toi lu vilatges, èra de tradicion
De metre lo comun, defòra de maion
Per que non sente mau, e finda per rason
Poder gardar la druja que nen fa tant besonh.
Au fond dau jardin avian mes la jara
Cuberta d’una tòla, tenguda per doi barras,
Doi taulas, un ridèu, fach en sac de bren !
Tapava lo « boudoir » a la vista dei gents !
Un bèu jorn, lo paigran que s’èra merendat
Embé doi sietas de faiòus ben granats.
S’èra surbit un gòto d’una bòna vineta !
Facha ‘mé lo raïm, que ven de la laupieta.
Lo dinnar acabat, sente li sieu budèlas
Que demandan ‘mé pressa, de vuar la gamèla !
Si desfa la talhòla, vito si met’a córrer
Au risc de tombar e si rompre lo morre !
Lo pichin vièlh, pressat en si tenent li braias
Sentia en corrent lo sieu pertús que raia !!
Arriba just a temps, vito si desbarassa,
E si pana lo cuòu ‘mé ‘na pichina ‘straça.
Bessai, anatz dire, que lo pichin mandian
Esperava lo còup, la granada en man !
Non, en tirant sus lo mànegue, quor’a vist lo fum
L’a ben lèu avantada, de sobre lo comun.
Dintre un bacan terrible, lo tot a crepat
La jara, lo comun son estats espeçats
D’aquela catastròfa, caminant sus li mans
Lo nòstre paure Peto, es sortit en cridant.
« L’ai escapada bèla. Ò Vierge de Laguet !
De m’en sortir vivent d’un desastre parier !
Urosament per ieu, Capon d’un Tròn de Nom !
Qu’un pet, gròs ensin, l’ai pas mandat ‘n maion !
Joan PIZZO lo 12 d’octòbre dau 1979