Amics occitans, la cronica Ribon-Ribanha d’ancuei, titrada « Se non es ver, non es faus », v’es prepauada da Rogier GILLI, sòci de l’IEO-06.
Asperam tanben lu vòstres escrichs per li cronicas futuri, que sigon racòntes dau passat ò dau quotidian, articles jornalistics, galejadas, poesias, cançons, scenetas de teatre, bandas dessenhadi…
a l’adreça : ribonribanha@yahoo.frRetour ligne automatique
« La garderem ribon-ribanha, nòsta rebèla lenga d’Òc !
Cònte per Calènas
Se non es ver, non es faus
Eravam ben quiets, en la sala de cors de Santa Tecla, a travalhar la nòstra bèla
lenga, en aqueu terç dijòus de decembre dau 2023. Travalhar cau lo dire ben vito !
La majorança èra ja a pantaiar lo gòto de l’amistat, e la merenda que seguia, per
premiar toti aquesti personas d’aver òbrat, coma galeròtos, a frustar diccionaris e
libres de conjugasons. Mas li fragràncias sublimi de ceba, de carnabugia, de
pissalat, d’alhet e tanben de chicolata, que s’escapavan de dessota lu toalhons
curbent lu plats qu’asperavan sus un taulier vesin, virolavan dins l’espaci e
trebolavan lu esprits.
– « Siás un manigòrdo de nen faire travalhar encuei ! » m’an dich.
Alora avèm tot mandat au bòsc – libres, caderns, estilòs – e atacat lu
regaudiments. En un batre d’uèlhs la taula foguèt neta e si veguèt arribar
pissaladieras, pichini trochias, pizzas, bolets farcits, tortas ai pèras, canòlis clafits
de fruchas confichadi, e n’en denembri… De que manjar la nuech tota sensa
parlar dei botilhas de jus de la soca a brèti. Mancava basta un chícol de bros de
Barver ben madur per que la fèsta siguèsse completa.
Toti aqueli bèli damas e tanben lu òmes avian travalhat per alestir aquesti bòni
cauas, levat una : Madama Loïsa, que avia decidit que n’avia una fora de la coïna
niçarda, que faria ren dau tot e que ela si contenteria de quauqui brigas e de jus
de portegal.
Calia lo dire ! Bessai qu’èra malauta ?
Cadun levèt lo sieu gòto per portar un brinde a Calènas, a la lenga niçarda, a
l’amistat. Es en aqueu moment qu’un piquèt a la pòrta. Carlo qu’en èra pròche
anèt durbir. Vegueriam una fremeta, que dii : un folaton, ‘m’un morrin de rateta e
d’uèlhs de cabreta, vestida de verd emb’una boneta roja que la poncha li calava
fins ai sieu esclapas mistolini. Nen diguèt emb’una votz metallica :
« Mi presenti, siáu Coco Vidalizonzon. Veni de la planèta S.R.A.S. (Estela
Rascassa Antifoni de Siga ) dont mi dian Co Vid, es mai cortet.
Mon mèstre m’a demandat de vos venir visitar per veire coma si debana un cors
de niçard ». S’assetèt ‘mé nautres sensa ren manjar e beure e charrèt niçard
coma s’auguèsse estada naissuda en vila vièlha dau temps de Catarina la granda
e d’aquela rementa de Barbarossa lo mòro. Pi s’enauçèt en diguent que avia
encara totplen de cauvas da faire en lo nòstre monde. Nen saludèt e apondèt :
« Coma veï que siatz toi de la bòna vos vau faire un pichin regal qu’un amic
chinés m’a confidat quora siáu anada estudiar lo sieu parlar a cò sieu ! ». N’a
laissat una pichina boita emb’un cubecèu en laca de China brilanta en diguent que
calia pas la durbir dedintre la peça. Pis s’escapèt en un remolin de belugas, nen
laissant embarlugats e necs.
Mas coma dins cada chorma l’i es totjorn un(a) ficanas, d’escondilhons n’i a
un(a) que durbèt la boita e pft…
Es com’aquò que anam passar lo cacha fuec sota li cubertas ò lo cuòu sus la
poltròna en cucant de tisanas de fàrigola, de sàuvia e de romanièu embé de mèu
en plaça dei tretze desserts e d’aspirina en plaça dau vin cuech en regarjant un
repepilhaire embé lo sieu morre de mumia a la television.
Se l’aganti aqueu ò aquela que a dubert la boita li vau cascar li nieras ! mas
dau bòn!
Bòna en toi e coratge qu’es pas pèjor que la cagarèla. Ieu n’ai pas de television
en lo comun.
E « Zo un pauc d’alhòli » coma cantava Alibert.
Amistats
Rogier GILLI
