Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas una istòria partent de 8 imatges e dei consignas seguenti :
– Contar una istòria ( identificar lo decòro, lu personatges, lu sentiments dei protagonistas…)
– Inventar ò imaginar de situacions parieri (decontectualizacion).
– Inventar una fin (De que si passa après ?).
Tèxte de Marie-Do : L’aiga e lo can
Augustin aiga li sieu flors denant lo levar dau soleu. Si pensa :
« Mèfi la serventa, Maria, de madama Castafiore sierve lo té sus la terrassa sota. Va ben calèt un pauc d’aiga per sòl, pòdi intrar netegerà »
Arriba la mestressa, regarja la pichina lòna e si ditz :
« – Cen qu’es aquò ? Non plouguèt aquesta nuech ! Bessai es Medòr, non asperèt de sortir e faguèt lo sieu pissin aquí , marrida bèstia lo vau cercar. »
Ièntra, e ve lo can estramassat sus lo sòl que duerme ; s’en va en champanèla ; pilhèt la paura bèstia per l’aurelha e l’estirassa fins a la lòna e si crida :
« – N’ai gròs sus lo piech de tu, siás tu que faguères lo tieu pissin sus la terrassa, non poguères asperar la caminada dau matin. »
La serventa testimòni d’aquesta cena si ditz :
« – La paura bèstia si fa encara garrolhar, totara anerem si passejar. »
Medòr nasea, l’aiga sensa capir cen que li arriba, la mestressa s’en va en lo mandant au tròn. Medòr s’embila e pensa qu’a mordut la luna, dins la tèsta de marridi manieras e de marrits mòts bulhon, bessai lo vièlh de d’amont a jeta d’aiga e estaguèt chuto, mi vau vendicar.
Es l’ora de la caminada de Medòr embé Maria, e lo can non oblidèt, l’istòria dau matin.
Un òme embé una cana si passeja au soleu es lo vesin de Madama Castafiore aquò non lo saup ! Mas Medòr sembla de lo creire. Pilha lo doi de copa a rabaton, baubant e grunissent, darrier lo paure vièlh que en oblida de ranguear e la sieu cana. Maria si pilha un espavent e corre per achapar Medòr cridant :
« – Vene aquí marrida bèstia, que mi va faire la mestressa se mòrdes aquest òme ».
La seguida lo dirà…
Tèxte de Crestian :
Cambarada ! Levatz-vos còntra l’injustícia e l’oprecion dei classas de la borgesia e dei rics. Cans de toi lu país dau monde, la revolucion es en marcha. N’i a pron de l’injustícia. Lo vièlh òme sur lo barcon que s’en bate dei gents coma dei cans, e que fa de cagadas embé li flors, es la rapresentacion de la nòstra civilisacion que s’en va a l’aiga. Defòra lu cans revolucionari, la revòlta retròna. La classa dei rics es au principi dau nòstre esclavatge. Son a la sosta dins lo sieu pichin confòrt, la serventa a disposicion, la granda maion e quora un problèma arriba, cu es que pilha lo tròn de nom? Siam nautres, lu pichins, lu debles, lu cans. Alora, basta ! La copa es clafida. L’aventura qu’es arribada au nòstre cambarada Dreypus, ( lo dreyfus deis cans ) non deu demorar sensa justícia. Era innocent dei crimes de que l’acusavan la chorma bourgese e li classas dominanti. Es l’ora, lo jorn de glòria es arribat, calam dins li carrieras, que la tòla arme li nòstri patas Atacam lu vièlhs, lu patrons, li borgesas, un monde novèu s’es levat devant de nautres e lu lendemans bauberàn !!! e viva !
Banda dessenhada de Crestiana :
GERALD – Coma la « saeta » pòu tombar sus d’una cobla de retretats.
Juli e Mònica, retretats aisats, vivon dins un bèl apartament sus doi plans embé terrassa e barcon a Cimier en faça dei Arenas. An un gròs can qui si sòna Medòr.
Juli es un òme atjat que pòrta de belicres e un beret sus la tèsta. Si deplaça embé una cana dau costat drech. Esto matin, es content e canta una cançon niçarda qu’avia emparada dau temps de la sieu joinessa. Es sus lo barcon per banhar li flors de la jardiniera. Mas pilha lo romairòu embé lo braç senec qu’es pas facil e l’aiga cala finda sus la terrassa sota. La governanta es justament en tren de servir lo té.
Mònica, es totplen coqueta, ben vestida embé una lònga colana de perlas, ven sus la terrassa e, súbiti, ve una lòna. Estonada, regarja intrigada e si pensa au can qu’avia fach una bestisa e dechide de si vendicar.
Medòr, eu, es ben corcat sus lo sòl dau salon, duerme d’un penec de plomb en pantaiant ai juguets que la sieu mestressa va li portar e non anerà a cò dau veterinari .
Embilada, Mònica l’estirassa sus la terrassa e li mete lo nas sus la sieu pissanha sota dau regard estonat de la governanta. Pi, ela s’en va en cridant e gesticulant « aquest can de misèria ! cu m’a fach un tau can ! » Dau temps que Medòr nasea la lòna, lo sieu nas li dich qu’es d’aiga que s’escapa de la jardiniera de Juli. A trovat lo ver copable que li a fach perdre la stima de la sieu mestressa . N’a gròs sus lo piech, e n’en vòu totplen a Juli .
Per lo castigar, Mònica demanda a la sieu governanta d’anar lo promenar dins lu jardins dei Arenas per faire lu sieus besonhs. Per camin encrosa Juli, totjorn cantant, si promena. Alora, quora Medòr ve Juli, si mete a córrer còntra eu que parte de corsa de paur de si faire mòrdre.
JPB : Bòbi.
Bòbi es lo mieu can, a un defaut dei gròs, despí quauques jorns pissa a maion. Mi demandi lo perqué que fins aüra siguèt sempre d’una propretat exemplària. Asperava que lo posquèssi sortir, senon avia una caissa per faire lu sieus besonhs. Mi demandi pròpi cen que l’i acapita !
Bòbi es un mascle. Coma lo mi diguèt lo veterinari qu’aneri consultar d’unu cans pissan per marcar lo sieu territòri. Es ver que ven de sortir de l’enfantuenha per venir un can adult. Per eu es una maniera de marcar un territòri. Pissa darrier la pòrta, au fond dau corredor e sus lo barcon au pen dei geraniums. Lo veterinari mi diguèt que si deu sentir en competicion emb’una persona de la familha. Mas estent que l’i siam basta doi personas en la familha, ma frema e ieu, l’afaire es entendut, es en competicion embé ieu. Bòbi a pilhat la plaça de mascle dominant. Es doncas indispensable per ieu de repilhar lo contròle de la situacion, e es cen que vau faire sus lo còup. Pòu pas durar que l’apartament non es un pissador gigantàs ! A comptar de deman mi vau faire ajudar d’un comportementalista e vos tendrai au fiu. Non mas dau bòn, cu es lo mascle a maion ?
Quiqui : Ieu, lo can !
Quora ma mestressa m’a adoptat, èra una polida fremeneta que mi passejava longament après dau sieu travalh. Passèri de bèli annadas emb’èla a la regarjar viure, soleta ò embè de calinhaires e aüra qu’es vièlha , es devenguda una vertadièra megera. Cau dire qu’es venguda ronflon perqué a pas trovat l’ànima sòrre e qu’es soleta, solament acompanhada d’una vièlha servanta ! Es ver que ieu siáu vengut finda un vièlh can embé de dolors dapertot e quaquifès m’escompissi perqué ai pas temps d’anar fòra e pataflo mi fau chinchar : normal, es ela que deu netejar lo sòl.
Alora l’autre jorn qu’èri a durmir en pantaiant que corrii darrier de cats alora que fa totplen de temps que lo pòdi plus faire, auguèri la marrida sorpresa d’èstre cascalhat e estirassat sus lo barcon per mi faire sentir una lòna d’aiga. Sus lo còup ai pas acapit : mi siáu cresut qu’avii pissat aquí alora que durmii coma una soca.
Avii pas vist que lo baudo que viu sobre avia aigat li sieus jardinieras e que l’aiga èra tombada dau plan sobran !!!
Alora m’a pilhat l’envuèia de me vendicar e a la premiera acasion, defòra dau temps que passejavi en lo parc, faguèri una paur dau diau, en acorsant lo vièlh òme que pilhèt lo doi de copa sensa ren demandar !!!