Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas partent de 2 imatges da causir e dei consignas seguenti :
– Contar una istòria ( identificar lo decòro, lu personatges, lu sentiments dei protagonistas…)
– Inventar ò imaginar de situacions parieri (decontectualizacion).
– Inventar una fin (De que si passa après ?).
Gérald
A l’ospitau, Dylan es endurmit, per subir una operacion greua de la prostata, si mete a pantaiar.
E, aquò es pas triste ! Es solet a si batre còntra tota l’equipa dei chirorgians e autres assistants. Si bate embé la sieu espada e meme lo sieu pen senec que li sierve a mandar au bòsc aquestu chirorgians embé lu sieus bistoris que lo vòlon estripar. Ja l’i son doi mòrts que jaçan en aut dau castèu medieval. Dessota, li infirmieras son terrorisadi, a costat de doi mòrts.
La fin dau pantais es riscoa, sobre basta un adversari embé cu si batre.
Una question si paua, cu ganhèra denant dau sieu desvelh ???
JPB : Pantais d’operacion
Non sabi se siatz au fiu mas ai una grana passion : lu filmes de capa e d’espada. Da pichon regarjavi a la television Fanfan lo tulipan, lu tres mosquetaris, e sobretot Zòrro, lo reinard rusat que firma lo sieu nom da la poncha de l’espada. Era una seria, en negre-blanc, que venia clavar la dimenjada.
Brefle to aquò per vos dire que ancuei en arribant en la sala d’operacion en veguent, l’anestesista, lo chirurgian, li infirmieras e tot lo personal medical masquerats mi pensèri a un filme de la mieu enfança. Cau dire qu’ai totplen d’imaginacion ò que bessai lo vielhum mi fa tornar en l’enfantuenha.
M’enavisi pas ben dau moment que l’anestesista mi ponhet per m’endurmir, mas partèri en un deliri dont la mieu espada combatia l’escalpèl dau chirurgian. Solet còntra toi m’ajudavi dei pens per far recular l’anestesista dau temps que li infirmieras escombulhadi si costrenhion.
Totjorn en lo mieu pantais, mi venguèt un dubi : es que devi víncer lo chirurgian ò lo laissar faire e mi ferrir per fin qu’acabèsse l’operacion ?
Marie-Do : Lo lion e lo can
Tot ben vestit Fernand camina embé lo sieu canhòto a l’estac. Tot en un còup un gròs lion pareisse, mostrant li dents, grunissent, toti li àrpias defòra. Fernand a paur, mas Medòr tot pichin sauta davant lo lion en baubant e grunissent mai fòrt qu’eu. Lo lion susprès s’arresta ! Fernand non capisse cen que si passa lo det sus lo bòca regarja Medòr que corre darrier lo lion que auça li bèrgolas, la coa tra li patas. Fernand si pensa mas que canhòto !! Es una bèstia de garda !
Fernand si desvelha encara la tèsta clafida dau sieu pantais. Regarja Medòr au pen dau liech, l’aspera tot uròs bolegant la coa. Es ben son pichin can que faguèt fugir lo lion es pas possible. Mòstra Medòr dau det e s’escracanha dau rire, s’asseta en tèrra e si ritz totjorn.
Lo paure Medòr si demanda perqué lo mèstre si menchona d’eu.
Dins la sala per asperar lo veterinari Fernand una tité sus lo det fa una marrida tèsta. Pensa que Medòr mordèt lo sieu mèstre, toi lu jorns es pas Calènas !
Medòr a un morrau : venguèt coma dins lo pantais una bèstia fèra. Lo cau menar veire un veterinari epsicològ.
QUIQUÍ : Lo pantais dau mèstre
Fa de temps que vivi plus a Sant Laurenç de Var, mas vos vau contar cen qu’ai liejut en lu fachs e li fachas un jorn en lo jornal : una vièlha s’en partèt a la pòsta per si pilhar de pítols per lo mes : la sieu pension de retirada non venia a maion, es ela que si deuguèt rendre a la pòsta per la recevre.
Alora es partida de son ostau embé son grand paraiga perqué faía pas tant bèu, lo sieu mantèu e lo sieu capèu… .
Es arribada a la pòsta, a fach lu sieus afaires e es sortida. Defòra s’en torna en maion embé la sàca ben serada sota lo braç.
En faça d’ela doi joves venon au sieu escòntre e sus lo còup pròvan de li agantar lo sac preciós : ela non si laissa faire, si pilha la gròssa espingla dau sieu capèu e la fica dont pòu e dona de còups de paraiga ai joves qu’an pilhat lo doi de copa sensa demandar lo sieu resta.
Es cen que si passa en lo pantais de l’òme, lo lion a la suspresa de veire un mai pichin qu’eu reagir e non si sauvar de paur. La situacion es pas normala e alora aqueu qu’agressa es destabilisat e non saup que faire e s’en va sensa acapir cen que si passa.
Après lo sieu pantais, quora l’òme ve lo sieu can tot pichin, gentil, pressat d’aver una caressa ò un regal de bòn matin, si ditz : « es pas possible qu’un pichin can fague córrer un grand lion sauvage » e lo can non capisse de veire son mèstre si mettre a rire e a si menchonar d’eu en cascalhant lo sieu det sota lo sieu nas sensa acapir lo perqué…. Alora si vendica en mordent son mèstre de bila.
Paura bèstia, aüra a lo morrau e es pas content. Que fa aquest òme en cò dau veterinari ? Es eu lo responsable de la situacion…..
Crestian : Pàgina blanca
Toi lu jorns es pas Calènas. Es pas fauta de provar, mas lu pantais m’an pas fach pantaiar. Bessai un pauc a la tècola, dins una sason qu’arriba a la sieu fin. Lo pichin can que mete en fuga la bèstia fèra ò lo pantais de l’òme que si pilha per un Cirano me laissan pròpi un Crestian de Rostang sensa mòt per lo dire. Si cau levar lenga quora avèm ren da dire. La tèsta a pron manjat de favas. Bessai la luna plena que cambia lu caracters ò l’avant darriera plaça a l’eurovision d‘una chorma bretona, que portava una lenga regionala coma un estendart mi laissan mut. La man sur la rateta dau computador, lu diccionaris a costat, la pàgina blanca es restada vierja. Siáu davant l’ecran coma una galina qu’avia partorit d’una clau a moleta. Lo còup venent proverai de revilhar la mieu cervèla au mens per lo respect dau nòstre magistre.