Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 07 février 2009
en lenga nòsta
Sant Romuaud
Per l’Agachaire
Aqueu sant (956-1027), que sa vida fuguet un roman que ne’n contarai aicí que quauques tròç, se festeja pereu segon les calendiers lo 19 de junh, mai aicí es totjorn estat celebrat lo 7 de febrier. Apondrai qu’es un pauc un sant de la familha, d’abòrd que fuguet lòngtèmps monge en Rosselhon, a Sant-Miquel de Cuixà.
Naissut dins la familha ducala de Ravena, faguet d’abòrd pron la vida. Mai un jorn son paire, se vouguent batre amb un parent rapòrt a un prat que cadun lo disiá sieu, prenguet son fiu per testimòni. Ailàs ! Lo paire tuet lo parent e Romuaud, se sentent complici, anet faire peniténcia dins un convent, ont un fraire lo convertisset.
Desenant, faguet encar mai de peniténcia que ce que, de jovent, aviá fach la vida… Restava amb un ermitan que cada jorn li fava recitar tot lo sautier. E a cada deca, li donava un grand còp de baston sus l’aurelha senèstra. A la fin, coma Romuaud perdiá l’ausir d’aquesta aurelha, demandet au sant òme de ben vouguer lo picar un pauc sus l’aurelha drecha…
Ben entendut manjava quasiment ren e, mièlhs qu’aquò, de còps se fava portar de bòn manjar, e lo regardava ben, lo flairava tant que podiá, just per se donar lo plaser de puei lo refusar, e de continuar son dejuni… Encuei li diriam de masoquista, autre tèmps aquò se sonava un sant…