Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 27 février 2010 en lenga nòsta.
S’es passat un 27 de febrier
Per l’Agachaire
Aqueu jorn d’aquí de l’an 1594 un òme d’òc, Enric III, rèi de Navarra despuei 1572, veniá tanben Enric IV, rèi de França. Teniá son promier reiaume de sa maire, e son paire lo fasiá pereu eiretier dau segond. Amb eu, l’occitan de Gasconha anava lèu se faire entendre talament fòrt au Lovre que lo Malherbe te parlarà puei de la necessitat de « desgasconisar » la Cort …
Per ara aviá degut se faire catolic, de protestant qu’èra, e sabèm coma arrestet enfin lei « guèrras de Religion », aquela mar de sang que banhava lo reiaume despuei mai de trenta ans. Amb aquò, quatre ans puei, eu donet pereu sei drechs a sa promiera religion, amb un edicte celèbre que fuguet a l’epòca una innovacion espectaclosa.
Sabèm que fuguet sagrat a Chartres, Rems estent entre lei mans de la Liga , les catolics ultràs que refusavon la patz qu’Enric sachet d’intrada impausar, per son abséncia totala d’esperit de revenge. Una causa gaire conoissuda es qu’a la ceremoniá se trobava l’avesque de Dinha, coma representent d’un des tres « ducs e pars » eclesiastics dau reiaume. E aquel avesque se sonava Glaudi Coquelet… Per assistir lo futur promotor de la galina au topin, èra ben capitat !