Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 1er janvier 2011 en lenga nòsta.
Au jorn de l’An
Per l’Agachaire
Dins lo molon des tradicions qu’avèm en Provença (ò puslèu qu’aviam, d’abòrd qu’au contrari d’aquelei de Novè, n’avèm gaire gardadas dau promier de l’an), parlarai encuei de ce que fau manjar aqueu jorn d’aquí.
Una qu’avèm totjorn facha a l’ostau – e sabo de gents que la fan encara – èra de manjar de rasim blanc. Ne’n gardaviam per aquò faire (de pansas mai que mai) penjats au pesaut, de còps après de n’aguer saussat lo pecolh dins de ciera rotja. Ben entendut citaviam alora lo provèrbi :
aurà d’argent tot l’an. »
Una autra tradicion èra de manjar un gau, lo pus gròs possible, farcit de carn a saussissa, de fetges de galinas, de castanhas e de rabassas (qu’autre temps n’i aviá pron…). Lei richàs, l’òm ditz que l’acompanhavon jusque de 12 perdigaus, 30 uous e 30 rabassas…
Quand lo metiam sus taula, les pichòts ne’n refasián lo crit, ambé de formulas coma aqueles : « Cacaracà ! m’acabaretz pas ! », « Cacaracà ! porrem pas pagar ! » ; « Cacaraca vòlo de pan ! » disiá lo gau vièlh, « Quiquiriquí, vòlo de vin ! » respondiá lo jove. E totei de bramar a la fin, en batent dei braç, coides plegats : « De qu’es aquò ? De qu’es aquò ? De qu’es aquò ? »… E manjaviam lo gau que, pecaire, eu disiá plus ren…