Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 17 novembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Eisabèu
Lo sant dau jorn es una santa : Eisabèu de Turinja, que li diam pereu Eisabèu d’Ongria, d’abòrd qu’èra filha d’un rèi d’aqueste païs. Naisset en 1207 e, quatre ans après, l’avián dejà promessa (coma se fava sovent a l’epòca) a Loïs de Turinja, que l’esposet quand prenguet ses quatòrge ans.
L’aguet pas tròp de temps per molher, que passet eu de la pèsta sièis ans puei.
Mai sa frema refuset de se tornar maridar, e sa familha la garcet defòra ambé ses tres dròlles.
Fau dire qu’entre temps Eisabèu aviá rescontrat de fraires menors, que ne’n fuguet pretocada de sei dires, e subretot de la vida de sant Francés.
Adonc vouguet desenant se metre au servici des paures. E ansin faguet.
Quand èra encara en vida, son òme èra gaire d’acòrdi amb aqueu biais de faire, e li voliá empachar aquela mena d’ocupacions. Un jorn que portava de pan a la paurilha, escondut sota son mantèu, son marit se n’aviset e li demandet, encanhat, de qué carrejava ansin.
D’abòrd respondet qu’èron de ròsas mai, fin finala, confesset qu’èra de pan. Son òme li demandet de durbir lo mantèu : èron ben de ròsas que n’èra clafit…
Passet un 17 de novembre, qu’aviá 24 ans. Lèu canonisada, santa Eisabèu venguet la patrona dei bolangiers, emai dei mendicants.
Jean-Yves ROYER