Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 29 décembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Dàvid
Quand me siáu avisat que mon cartabèu marcava encuei la Sant Dàvid, de’n promier me siáu demandat d’onte sortiá aqueste sant… Conoissiáu ben un Dàvid, mai n’aviáu jamai entendut parlar coma d’un sant. E pasmens, èra ben eu !
E òc, lo pichon Dàvid que se batet còntra aqueu gigantàs de Goliat, e l’escotelet après l’aguer ensucat d’un còp de fronda, èra nòste sant… Emai aqueu que dançava davans l’Arca d’Aliança, fuguet rèi, composet lei Saumes, aguet una aventura amb una Betsabè… Lo paire encara de Salomon… Emai disián tanben que Jèsus fuguet, un milenari après, un de sei felens… Mai un sant, perdequé ? E coma vai que parlon sempre de Dàvid, ò dau rèi Dàvid, mai jamai de sant Dàvid ?
Alora ai regardat un pauc l’istòria de sa vida. E aquí, bota, li ai trobat mai de rasons de lo mandar en Infèrn que non pas au Paradís… Coma per exemple, justament, aquela istòria de Betsabè, qu’èra la frema d’un oficier sieu… Lo Dàvid te li faguet un dròlle, e quand veguet qu’èra prensa, faguet tuar son òme…
Mai me diretz, perqué fèron un sant d’aquel assassin ? Per mostrar lo perdon divin ? Ieu me penso puslèu que, dins la mesura que n’an fach un avi de Jèsus, faliá ben que fuguèsse au mens un sant, per s’ameritar tala descendéncia…
Jean-Yves ROYER
