Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 12 janvier 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Tatianà
Ai pron trantalhat per chausir lo tèma de la cronica d’encuei. Sabiáu pas tròp se deviáu seguir lo calendier republican, e celebrar amb eu lo fèrre, ò lo gregorian que, coma o marca mon cartabèu, festeja santa Tatianà.
Mai fin finala, podriam faire lei dos d’un còp, d’abòrd que lo fèrre aguet una importància granda dins la vida d’aquela santa, e subretot dins sa mòrt…
Me pensavo de’n promier qu’èra ela una santa russa, qu’ailà es un pichòt nom fòrça emplegat. Mai non : filha d’una familha rica de Roma, viviá au començament dau sègle III.
Denonciada coma la crestiana qu’èra, la menèron au temple, mai ren que son parlar desvirava les idòlas… Pensa-te un pauc s’aquò les acontentet, a’n aqueles pagans ! Adonc lei sordats de far plòure lei bacèus, puei de li estrifar lei gautas ambé de cròcs de fèrre. Penjada puei a una poténcia, li laurèron lo còrs ambé d’onglas e de penches, totei de fèrre pereu. Après, ambé d’aisinas de tot segur de fèrre, li talhèron les peus de la tèsta, ce qu’es totjorn estat, a mai que d’una epòca, ce que l’òm podiá far de pièger a una frema… La gitèron puei dins un fuec, mai eu la vouguet pas cremar ! Ben entendut la feruna a cu la bailèron puei ne’n faguèron pas mai…
Talament que, fin finala, li van trencar la tèsta, e aquí posquet pas far aurre que de passar…
Aquò èra en l’an 226.
