Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 27 avril 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Zita
Mon cartabèu me ditz qu’encuei ei la fèsta de santa Zita, ò Zità.
Aviáu jamai tròp remarcat qu’aviam una santa d’aqueste nom, e me semblava puslèu una galejada, ò bensai quauqua santa modèrna.
D’abòrd que per ieu, Zità (coma Rità), m’aviá totjorn semblat qu’èra ren qu’un nom de chin (ò puslèu de china – de canha se volètz)…
E bè non : èra ben una santa anciana, emai una toscana dau sègle XIII, mòrta justament un 27 d’abriu.
Una ben paura filha, per dire lo verai… Aviá 12 ans quand la placèron, coma disián dau temps de ma grand, que fuguèt ela messa de serviciala encar pus joina.
Mai lei richàs onte serviá èron pas dei braves, e li faguèron tot plen de misèrias.
Pasmens ela n’èra sempre contenta, e jamai renava ni soncament se planhiá. E tant braveta qu’èra, emai bravassa diriam puslèu, que sei mèstres a la fin li fisèron la gàrdia de l’ostau e de tot son viure.
Vaquí perqué ei representada lo pus sovent amb una dorga dins la man, que d’anar a l’aiga fuguèt lòngtemps un des pus gròs travalhs dei fremas (e o èra encar aicí fai puei pas tant de temps, e o demòra dins pron de païs) ; e tanben amb un clavier que li pende a la cencha, ambé totei les claus de l’ostau, que lei gardava.
E que, santa patrona de totei lei serventas e fremas d’ostau, es ela pereu que fau pregar quand avètz perdut vòstes claus…
Jean-Yves ROYER
