Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 7 décembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Ciprès
Se ne’n tendrem encar un còp au calendier revolucionari, qu’aviá consacrat aqueu jorn de son 17 de Frimaire au ciprès, que se sòna pereu en Provença auciprès, sovent entendut coma aut-ciprès.
Aquel aubre es un d’aqueles que li an totjorn vist una significacion, emai aquesta siegue puei pas tant clara. Sa fuelha sempre verda n’a fach un simbèu d’eternitat, ce que fai que, dins un monde crestian, l’an sovent plantat dins lei cementèris, a costat des còrs qu’aquela religion ditz qu’an una arma eternala.
Fai tanben pron temps qu’en cò nòste, ei sentit coma una marca de provençalitat. Subretot s’es tancat a costat d’un oratòri, onte l’eternitat se fai encar mai manifèsta. Mai sovent es plantat per parèus a l’intrada d’una lèia que mena a un ostau, ò de cada costat d’un portau.
M’aviso qu’ai parlat aquí de la tradicion, e que ce qu’ai dich vau subretot per les aubres vièlhs que podèm veire dins nòstei regions, mai que la mòda ne’n sembla ara un pauc modificada. Encuei se planta subretot de pichons ciprès fins a la florentina e, pièger ancara, sembla que i aguèsse ara l’obligacion de les crestar ! E ieu, aqueles paures aubres desponchats, me fan refernir… Paurei nautres, e paures elei…
Jean-Yves ROYER
vincent‑vangogh‑champ‑de‑ble‑et‑cypres.