Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 26 février 2011 en lenga nòsta
Sant-Blasi (1)
Dimarç passat, un còp de mai, après un grand alhòli comun, a Toard enterravon Sant Blasi. De totei lei fèstas carnavalencas qu’avèm en païs d’òc, es una dei raras qu’an gardat tota son autenticitat. Aquelei, dei Fècas de Limós a la Baia de Sant-Pèire, se pòdon comptar sus lei dets d’una man, ò gaire mai. Les autrei son estadas folclorisadas, emai vengudas lo pus sovent d’espectacles sensa originalitat.
Mai a Toard, gis de mamets mascaradas en santons, que finisson totjorn a un moment per vos escagaçar aquela paura Copa Santa, ni de tutu-panpans tocats sens èime. Nòsta Sant-Blasi gavòta ei, de’n promier, una fèsta dau jovent. (Quand nòstei chormas folcloricas se planhon de plus recrutar. E se’n estonon, encara !… Mai de qué lei joines farián de tot son vielhum ?)
Aquí, son de molons de joves que menon, jògon e seguisson aquel enterrament parodic, au son des tamborns, dei sonalhas e des coires. Eles que gingolon e bramon de la mòrt de son sant. E lo crit « Sant Blasi ! Es mòrt Sant Blasi !… » sòrte de bocas de 15 ans. A pas 20 ans lo faus monge que li demanda : « Es l’alhòli que t’a fach mau ?… », e que puei anóncia : « Fai venir ! Anam bassacar… ». E te lo bolegon aqueu paure sant, en balancent lo carri sus son aisse… (De seguir.)