Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dimènegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 27 de julhet dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Natalia
La santa d’encuei sus mon cartabèu, m’aviso qu’avans de m’interessar a son cas per aquesta cronica, d’ela non sabiáu ren de ren.
Aquela Natalia èra una Cordoana dau sègle X, naissuda de parents maometans, mai qu’un sògre crestian aviá de lòngtemps evangelisada. Sembla ben d’alhors que Natalia (ò encara Nadala) èra qu’un faus-nom d’aquela que li avián mes de Sabigòta, e me demando s’èra pas d’aqueu sògre que lo teniá…
Coma que siegue, venguda grandeta la maridèron amb un tipe de la bòna, Aureli, fiu d’un Arabi e d’una Espanhòla, mai abalit per una tanta crestiana, que sei gents avián defuntat pron d’ora. Eu n’aviá pres la religion e se la gardava d’escondons, mai sensa tròp faire lo semblant de ren.
Un jorn, crosèron per carriera un cortègi crudèu : passejavon un crestian nus d’escambarlons sus un ase, la tèsta virada vèrs la coa. De cridaires li anavon davant, se garcent d’aqueste Joan, d’arquiers de darrier, mentre au mitan la varletalha mauresca lo foitavon au sang.
De veire aquò, aguèron vergonha de sa crenta, e desenant se mostrèron bòns crestians. D’abòrd per la peniténcia e la caritat, mai la Natalia anet jusqu’a escampar son veu ais ortigas. Pas besonh de contar la seguida : un martiri en forma deguda, que prenguèron lo 27 de julhet de l’an 952, après de collègas sieus qu’avián seguit un camin parier.
Jean-Yves ROYER
