Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 2 d’aost dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Mauvisc
Aqueste Sextidí 16 de Termidòr, lo calendier lo marca coma fèsta dau mauvisc. En lenga nòsta, li diam pereu la mauva blanca, ò encara la guimauga (quand li metem pas simplament lo francisme « guimauva »).
Ses proprietats son conoissudas despuei l’Antiquitat, e fai pron temps que donavon sei racinas plumadas ais pichòts per se faire lei dents. Mai subretot sa tisana èra (e es encara) bòna còntra lo tussir, e lo mau de garganta en generau.
Paralarem pas aicí de la confisariá per lei dròlles que ne’n pren lo nom, d’abòrd que fai bèu temps que caup plus gis de mauvisc. E la bonbonalha de totes colors qu’eles an pres ara la costuma americana de faire rostir (e de se cremar lei bregas amb aquò), de sacher tot ce que i a dedins donariá benlèu pas tant enveja a sei gènts de li ne’n crompar…
Mai dins la tradicion populara provençala, lo mauvisc aviá d’emplecs ara pron oblidats, associats a l’acochament. Quand una frema èra per s’ajaçar, ò que just o aviá fach, li donavon a beure d’infusion de flors de mauva blanca, de còps ambé de lach coma sovent aquí per les tisanas. Aquò per la fèbre dau lach. E ambé lei fuelhas, en mai de lavaments, alestissián de decoccions par lavar les organes, subretot s’avián patit ò s’èron estrifats dins l’operacion. Lei vertuts d’adociment dau mauvisc, se sabián manifestar un pauc pertot…
Jean-Yves ROYER
