Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 9 de novembre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Teodòri
Mon cartabèu me marca encuei coma sant dau jorn un Teodòri que, bota, jusqu’aicí m’èro jamai demandat cu podiá èsser aqueu tipe. Aviáu ben en tèsta que son nom aviá un rapòrt ambé Dieu (emai la teologia fuguèsse pas tròp mon centre) e, d’efiech vòu dire Don de Dieu.
Ara de sants ansin batejats, n’i a mai d’un trentenat (per pas dire un trentanier, coma nòstes avis comptent ansin sei bedigas). Sensa parlar de la quingena de la glèisa ortodòxa… Ai pereu dins l’idèia qu’aqueles Teodòris, deviá èstre totei de tardons : autrament, perqué lei batejar ansin ? Mai aqueu que se festeja encuei, tot ce que sabèm avans son martiri, es qu’èra un sordat que viviá dins lo nòrd de la Turquia d’ara, aquò au sègle III.
Son istòria es classicassa. Lo crestian que vòu pas sacrificar ais idòlas, e patin cofin… A la fin, segon la Legenda daurada, « lo prebòst lo fes pendre en un pal e’l fes tot escorgar amb arpas de fèr ». La version francesa precisa que, de tant que li avián estraçat les carns, li vesián les còstas… Entre temps, dins sa preson, « vengron grands companhias de barons vestits de blanc », qu’aquelei barons, la version francesa li vei d’angis…
Per n’acabar lo faguèron cremar, mai aquí (vos cresètz pas que non ?) luega de sentir a grilhada, de son còrs intacte montavon de perfums… E volètz pas que siegue pas sant ?
Jean-Yves ROYER
