Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue lo 20 de setembre dau 2015 en lenga nòsta
Lei Desnarradas
Li dién pereu lei Desnasadas, ce que fai pas una gròssa diferéncia, e de tot segur n’avètz jamai ausit parlar… Es una còla de mongetas marselhesas que vivián au sègle VIII, dins un convent cassianita bailejat per una abadessa que li disián Eusebia. Lei Sarrasins arrestavon pas de faire de misèrias en Provença : pilhavon, sagatavon, cremavon – e mai que mai lei glèisas e les convents – botavon fuec e chaplavon tot…
Mai aquò èra encara tot ren : n’i que favon encar pièger, èron lei Francs menats per lo Carles tant justament nomat Martèu… Tant i a que, fin finala, lo patrici provençau, Mauronte, sonet lei Sarrasins per s’aparar dei Francs !
Aquò faguet pas l’afaire de nòstei mongetas qu’un bèu jorn aprènon que lei Sarrasins arribon. Adonc, a l’aflat d’Eusebia que li mòstra l’exemple, per gardar sa virginitat de tot segur ben compromesa, se talhon lo nas e lei bocas, e s’estraçon la cara au cotèu… Quand veguèron aquelei morres sensa nas e plens de sang, lei Sarrasins aguèron pas tròp l’idèia de lei violar, mai acabèron lo trabalh en les escotelent.
L’afaire a inspirat les escrivans provençaus, e d’abòrd lo Paire Garnier que lo contet dins l’estròfa de « Mirèio ».
Mai ont es aquí lo rapòrt amb encuei ? Ei justament un 20 de setembre qu’aquò arribet, e que se festeja lo martiri de santa Eusebia e de ses companhas.
Jean Yves ROYER
