Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.Retour ligne automatiqueRetour ligne automatique
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue lo 11 d’octobre dau 2015 en lenga nòsta
Vonge d’octòbre
Lo 11 d’aqueste mes, en 1915, passava a son Ermàs de Serinhan, dins la Vauclusa, un de nòstes pus grands sabents occitans, Joan-Enric Fabre, qu’èra naissut en 1823 en Avairon, a Sant-Liòns de Leveson.
L’entomologista, poèta, artista e pedagògue que fuguet demòra celèbre, e sempre reeditat en tot plen de lengas. Son Ermàs es ara un musèu fòrça visitat, emai l’ensems Micropolis, la ciutat des insèctes establida a Sant-Liòns. Mai ses poèmas e cançons en lenga nòsta son pas gaire conoissuts. D’alhors, d’aqueles cançons, n’ai jamai entendut cantar una soleta per degun ! E pasmens lei musicas son sieunas, tant coma les paraulas…
Fuguet amic de Romanilha e de Mistral, sòci dau Felibrige sota lo nom de « Felibre dei Tavans », ce qu’estonarà degun… Son òbra es pas dei gròssas, mai fòrça originala e variada. Parla ben entendut de bestiòlas e de natura, mai pas soncament, e i caup de peças pichòtas inspiradas sovent per de proverbis. Èra pereu d’un umor pron agradiu, que vos ne’n vau donar un exemple. Vaquí ce qu’escriviá una annada d’eleccions : « Is eleicioun d’aquest an,/ Coume candidat se meton/ Bassaquiero e Bassacan,/ l’un cremesin, l’autre blanc./ E zòu, touti dous proumeton/ Mai de burre que de pan…/ « Se voutan pèr Bassaquiero,/ Aquest an auren de niero ;/ Se voutan per Bassacan,/ Auren de niero aquest an. » »
Jean-Yvre ROYER
