Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, emb’un pauc de retard, aquela dau 20 de decembre de 2015 en lenga nòsta per l’Agachaire
Aqueste jorn d’aquí, en l’an de gràcia 1295, defuntava a París Margarida de Provença, esposa de Loïs IX, que li an puei dich de « sant ». Personatge celèbre de l’istòria nòsta, o es mai que mai en Provença nauta, e subretot a Forcauquier, per de marridei rasons inventadas au sègle XIX, recopiadas e repepiadas desempuei de totei lei biais possibles, e subretot les pus marrits…
Au jorn de sa fin, aquela maire de 11 enfants, sovent mòrts pron joines, aviá 75 ans. Passet dins un convent de Cordelièras, qu’aviá fondat ela dins lo quartier de Sant-Marcèu. Èra de mòda a l’epòca e sa bèla-maire (sa sògra coma disián a temps passat), Blanca de Castilha, aviá tanben fondat un d’aqueles convents de religiosas franciscanas, que sonavon pereu de Clarissas. Lei doas veusas l’i sojornavon totei doas de temps en autre, emai de còps Margarida menava amb ela sa filha Blanca. E passavon son temps a l’i pregar.
Quand Margarida comencet de se sentir lassa, se dobtent pron que la mòrt se sarrava d’ela, anet restar ambé sa filha au convent de Sant-Marcèu, e esperet son darrier badalh. Per testament, laisset l’ostau ai religiosas que l’i restavon, mai que sa filha ne’n posquèsse gausir sa vida tota. E de segur que dins sei darriers moments, imaginava pas qu’un jorn dirián d’ela qu’èra una filha de Forcauquier, onte jamai venguet…